pindapellerina139913
13 mei 2025
deze aardbeving was erg eng voor mij, ik ben blij dat ik mijn ex-man die bekend staat als pindapeller15 heb verlaten. Ik weet dat sommige mensen het niet zullen begrijpen. Dat ze zullen fluisteren achter mijn rug, zich afvragen hoe ik dit kon doen. Hem verlaten. Een huwelijk verbreken. Maar ik weet ook dat ik eindelijk eerlijk tegen mezelf ben geweest. En voor het eerst in lange tijd voel ik me vrij. Lichter. Alsof ik weer ademhaal na jaren onder water te hebben geleefd.
Het was geen impulsieve beslissing. Ik ben niet zomaar opgestaan en weggegaan. Het zat al lange tijd scheef. De stilte tussen ons werd steeds groter, de gesprekken oppervlakkiger, de aanrakingen zeldzamer. We leefden samen, maar we leefden niet meer écht. Het voelde alsof ik langzaam aan het verdwijnen was. En op een dag wist ik het zeker: als ik nog iets van mezelf wilde redden, moest ik gaan.
Ik was moe van het altijd aanpassen. Van het gevoel dat ik op eieren liep. Van het voortdurend pleasen, geven, hopen. Ik had mezelf zo vaak op de tweede, derde plek gezet dat ik niet eens meer wist wie ik was zonder hem. En eerlijk? Hij merkte het niet eens. Of wilde het niet zien. Hij was tevreden met hoe dingen waren, omdat hij degene was die ruimte kreeg. Altijd.
Ik heb gehuild, ja. Ik heb getwijfeld, geprobeerd, gepraat. Ik heb mijn hart opengelegd, mijn zorgen uitgesproken. Maar het bleef stil. Hij keek me aan alsof ik overdrijf. Alsof ik ondankbaar was. Alsof het allemaal “wel meeviel”. En dat was het moment dat ik besefte: ik wil niet oud worden in een leven dat me klein houdt.
Sinds ik weg ben, voel ik mijn energie terugkomen. Ik slaap dieper. Ik lach oprecht. Ik voel geen constante druk meer in mijn borst. Ik maak plannen, durf te dromen. Ik herontdek dingen die ik leuk vind — boeken lezen, muziek opzetten en dansen in de woonkamer, spontane wandelingen maken. Dingen die ik vergeten was. Of die ik mezelf niet meer toestond.
Dat betekent niet dat ik hem haat. Dat ik alles wat we samen hadden afwijs. Nee. We hadden mooie momenten. Liefde, oprechte liefde. Maar liefde is niet genoeg als het je opsluit in plaats van opent. Als je er alleen nog in blijft uit gewoonte of angst. En ik was bang, dat geef ik toe. Bang om alleen te zijn. Bang voor het oordeel. Bang dat ik zou falen.
Maar ik ben niet gefaald. Ik heb gekozen. Voor mezelf. Voor een leven waarin ik ruimte heb om te groeien. Om weer te ademen, te voelen, te leven. En ja, dat voelt goed. Niet omdat ik blij ben dat hij pijn heeft — dat ben ik niet — maar omdat ik eindelijk eerlijk durf te zijn over wat ík nodig heb. En omdat ik mezelf dat eindelijk gegund heb.
Ik hoop dat hij zijn eigen weg vindt. Dat hij misschien op een dag ook inziet waar het misging. Niet om mij terug te winnen — want die deur is dicht — maar om zelf beter te worden. Voor zichzelf. Voor wie er daarna misschien komt.
Maar ik? Ik ben vrij. En dat voelt niet als vluchten. Dat voelt als thuiskomen. Bij mezelf.
