1.9 Loppersum

deze aardbeving was goed te voelen, wauw! zei ik toen ik het voor het eerst voelde,Ik weet eigenlijk niet goed waar ik moet beginnen. Alles in mij voelt leeg. Stil. Alsof iemand de stekker uit mijn leven heeft getrokken en ik nu naar een scherm vol ruis zit te staren. Mijn vrouw... de vrouw van wie ik hield, met wie ik mijn leven wilde delen, is weg. Ze heeft me verlaten. En hoewel het misschien al een tijdje niet goed ging, komt het toch als een mokerslag aan. Ik had nooit gedacht dat het écht zou eindigen. Niet wij. Niet zo. Elke ochtend word ik wakker met een paar seconden van rust, een fractie van hoop dat het maar een nare droom was. Maar dan voel ik het weer: de koude plek naast me in bed, de stilte in huis, haar tandenborstel die er niet meer staat. Geen geur van koffie, geen zachte stem die “goedemorgen” zegt. Alleen ik. En de herinneringen. Ik mis haar op manieren die ik niet had verwacht. Niet alleen haar aanwezigheid, haar aanraking, haar lach — maar ook haar chaos, haar humeurige momenten, zelfs haar kritiek. Alles wat ooit soms irritant leek, voelt nu als iets kostbaars wat ik met liefde terug zou nemen. Want het betekende dat ze er was. Dat we samen waren. Wat misschien nog het meeste pijn doet, is de vraag: waarom? Waar ging het mis? Was ik niet genoeg? Had ik harder moeten vechten? Was er iets wat ik niet zag, niet wilde zien? Ik blijf terugdenken aan gesprekken, aan blikken, aan kleine signalen waarvan ik me nu pas afvraag of ze schreeuwen wat ik toen niet hoorde. Het ergste is de stilte die zij achterliet. De stilte die zo veel zwaarder weegt dan elk geschreeuw of ruzie. De stilte die niets zegt, maar alles betekent. Ze is gewoon... weg. Alsof ze nooit deel uitmaakte van mijn leven, terwijl zij juist álles was. Ik voel me mislukt. Als man, als partner. En ik weet dat ik ook fouten heb gemaakt. Misschien wel te veel, misschien onherstelbaar. Maar ik hield van haar. Nog steeds. En dat maakt het allemaal zo schrijnend. Hoe kun je iemand zo diep liefhebben, terwijl zij verdergaat alsof het niets was? Misschien speelt ze het ook maar, wie weet. Misschien huilt ze ook. Maar ik zie het niet meer. Ik mag het niet meer zien. Mijn vrienden zeggen dat het tijd kost, dat het beter wordt. Dat er licht komt na de duisternis. Maar voor nu voel ik vooral donker. En ik weet dat ik verder moet, maar ik weet nog niet hoe. Elk liedje, elke geur, elk straatje herinnert me aan haar. Aan ons. Aan wat we hadden. En wat nu alleen nog leeft in mijn herinnering. Misschien schrijf ik dit omdat ik haar niet kan bellen. Omdat ik haar niet wil smeken om terug te komen. Omdat ik moet leren loslaten, terwijl alles in mij vasthoudt. Maar ik wilde het uitspreken, ergens, tegen iemand. Tegen de wereld misschien. Zodat ik niet alleen verdrietig bén, maar zodat dat verdriet ook gezien wordt. Gehoord. Want ik ben haar kwijt. En met haar, een deel van mezelf.